Dîtineke giştî
Dema rojnameyek di bin navê (Hevbendiya rojnameger û nivîskarên kurd) de derkeve, baweriya min ew e, ku divê zimanê wê rojnamê kurdî be. Eger îmkan tunebe rojname xurû bi kurdî derkeve û duzimanî be, divê bi her awayî zimanê kurdî li pêş be û cihê berbiçav û sereke jê re bê veqetandin. Eger pêdiviyeke mezin bi zimanê din hebe, divê ew ziman di pileya duyem de cih bigire. Eger wisa jî nebû, divê her du ziman di yek astê de û wekî hev cih bigrin. Ez vê yekê dibêjim, ne ku zimanekî ji yê din çêtir yan jî bilindtir dibînim, lêbelê ji ber ku xwediyên vê rojnamê, xwedêgiravî, rojnameger û nivîskarin kurd in û ev hevbendî jî ya wan e. Dîtina min ew e, ku rojname bêyî kurdî û tenê bi erebî derkeve, çêtire ji vê biçûkxistin û bêrûmetkirina kurdî ku berê têra xwe ji hêla dewletê ve hatiye qedexekirin, bişaftin û perîşankirin.

Zimanê kurê Xatûnê û zimanê kurê Cêriyê
Gava min daxwaza (Pênûsa Nû) pejirand, ku quncikekî mehane ji bo wê binîvisînim, mebest piştgiriya vê rojnamê bû û jinûveavakirina têkiliyê bi der û dorên nivîskar û xwendevanên Binxetê re bû, ku demeke dirêj e bê rojname û kovar mane. Min dizanîbû duzimanî ye, lê min nizanîbû ku ew ê rojnameyeke erebî be û wekî pêvek, wê li dawiya rojnamê çend rûpel ji bo kurdî ya belengaz jî bêne veqetandin.
Hêjayî gotinê ye ku li kêleka kurdî, berê û aniha jî, bi erebî dinîvisînim û ne li dijî nivîsandina bi tu zimanî me.
Lê, ez ê di tu rojnameyê de nenîvisînim ku zimanê din mîna zimanê (Xatûnê) û zimanê kurdî wekî zimanê (Cêriyê) hatibe bicihkirin. Nexasim ku ew rojname ji hêla dezgeheke kurdan ve bê derxistin.
Balkêş e, ku devê kîjan kurdekî Sûriyê (Rojava) vedibe, rexneyan li kurdên Tirkiyê (Bakur) û heyraniya wan a ji bo zimanê tirkî dike. Lê, bi derxistina vê rojnamê bi vî awayê ku pê derketiye, kovar û rojnameyên kurdên Bakur yên salên heftêyî û heştêyî tînin bîra mirov. Gava ku rojname an kovar bi tirkî derdixistin û li dawiyê çend rûpel ji bo kurdiya ku "kes naxwîne" vediqetandin.
Mesele wiha lê hatiye ku di nav duwazde qunciknivîsên bi erebî de, min xwe tenê wekî qunciknivîsekî bi kurdî dît. Îca, di nav vê tofana erebî de, çi hewcedarî bi wê quncika kurdî heye, gelo?
Ez bi xwe tu hewcedariyê pê nabînim û ji ber wê jî ez quncikê xwe radiwestînim.
Her wisa heyraniya li hember erebî, di vê rojnamê de, giha wê asta ku yek ji desteya rêveber ya beşa kurdî ji rojnamê, bi erebî rojnamê pêşkêş dike û dema komîteyeke şêwirmendiyê pêşkêş dike, ku ew komîte tenê ji bo erebî heye, bask pêve şîn tên. Vê yekê, destnîşankirina komîta şêwirmendiyê wekî "mezintirîn bûyerê çand û afirandinê" bi nav dike û wan wekî navin li herêmê û li cîhanê naskirî pêşkêş dike. Tev ku têkiliya hinek nav ji wan, ji bilî afirandinê, bi her tiştî re heye û gundiyên wan wan nas nakin! (1)
Eger rêzgirtin ji peyva afirandinê re nemabe, divabû hinekî rêzgirtin ji aqilê me re bê girtin.

Encam
Ez bi hêvî me ku ev helwest, ji çarçoveya xwe ya destnîşankirî derneke û tu şîroveyên şaş li pey xwe nehêle. Pêşniyaza min ji hevbendiya rojnameger û nivîskarên kurd li Sûriyê re ev e, ku rojnameya xwe bi erebî derxînin û ne hewce bû zimanê kurdî têxînin wî halê ku we xistinê. Wê çaxê ez jî, wekî wan, bi erebiyeke petî û delal, dikarim behsa perîşanî û rezaleta ku zimanê me û çanda me têdeye, bikim.

…………………………………………………………………………………………………………………………..
(1) Hûn dikarin vê agahiyê li vir, bi erebî, bixwînin
http://www.welateme.info/cand/modules.php?name=News&file=article&sid=4009
   

**

Nivîsa Helîm Yûsiv a ku di "Pênûsa Nû" de derketibû:

- Ala kurdî û partiyên kurdan

helimyusiv@hotmail.com

 

Parve bike:

---

---

---

---

---