Hebû nebû, keçikên min, welatek hebû. Gava Xwedê dinya çêkir, ew welat di devê guran de ji bîr kir. Ji ber vê, divabû her sibe dê û bav li wî welatî ji xew rabin û dest bi şer bikin. Wisa jî her êvar divabû zarokên xwe di xew re bibin û dîsa derkevin nêçîra guran. Çîroka vî welatî dirêj e xweşkokên bavê xwe û di yek şevê de hemû nayê gotin.

Razên kezeba bavê xwe razên.

Niha razên, sibe dema hûn ji xew rabin, hûnê piçikekî mezintir bibin. Jixwe dema hûn mezin bibin, hûnê ji min bêhtir fêm bikin.

Razên roniya çavên bavê xwe razên.

Sibe gava hûn şiyar bibin û we bavê xwe nedît netirsin.

Zanibin ku bavê we li pey tirsê ye, da ku nehêle derbasî jiyana we bibe û hûn karibin azad, serfiraz û serbilind mezin bibin û wê li we vegere. Eger venegeriya, dîsa jî zanibin ku ew ji we hez dike û dilê wî bi ser we ve ye.

Razên berxikên bavê xwe razên.

Eger we dît şev dirêj bû û bavê we venegeriya zanibin ku ew çûye ezmanan û çawa mirov sêvekê ji darê jêdike, ewê jî rokê ji perrê ezmanan jê bike û wê ji we re bîne. 

Razên gilokên bavê xwe, razên.

Þeveke giran ketiye erdê û hindik maye roj hilê.

Razên, da ku ez jî herim xewna we ji devê wan guran derxînim.

Ezê azadiyê bi kaxeta şekirekî sor bipêçim û bi derketina rojê re ji we re bînim.

Hebû nebû, çîrok jî xelas nebû. Tiştê me îro got kete embaran û rehmet li dê û bavê guhdaran.

De razên berxikên bavê xwe, razên.

Wê sibe dîsa çîrok dewam bike.

 

 

Têbiniya Diyarnameyê: Em nizanin kî ev wêne kişandiye. Xwediyê wêne derê emê navê wî/ê lê bikin. 

Parve bike:

---

---

---

---

---